Donat Iwanicki, mjr pil. urodził się 21 maja 1946 r. w Brześciu nad Bugiem w ZSRR. W
1956 r. wrócił z rodzicami jako repatriant do Polski. W 1965 r. zdał maturę i uzyskał dyplom technika o specjalności skrawania metali w Technikum Mechanicznym w Siedlcach. W 1968 r. uzyskał promocję i tytuł pilota III klasy w WOSL w Dęblinie. W 1969 r. został skierowany do 3. pplmb w Bydgoszczy.
W 1970 r. został przeniesiony do 8. plsz w Mirosławcu. Tam uzyskał tytuł pilota I klasy, był dowódcą klucza i instruktorem we wszystkich warunkach atmosferycznych.
Został członkiem elitarnego zespołu pokazowego „Cyrk Mazura”. Brał udział w licznych pokazach i ćwiczeniach Układu Warszawskiego na terenie kraju i państw sąsiednich. Chciał poświęcić się kunsztowi pilotażu. Odmówił pójścia na ASG. Później odrzucił również propozycję gen. bryg. pil. Michała Polecha pragnącego wysłać go na Akademię Lotnictwa Wojskowego w Monino. Po tej odmowie wyrzucono go z tzw. Złotego Funduszu – mógł zająć się tylko lataniem.
W 1975 r. został przeniesiony do 3. plmb w Bydgoszczy na samoloty Su-7. W pułku – w związku z tym, że znał prawie wszystkie poligony w kraju i państwach ościennych – przyjął propozycję ppłk. pil. Kazimierza Dzioka objęcia funkcji nieetatowego lidera grupy uderzeniowej pułku.
Brał udział w prawie wszystkich ćwiczeniach i pokazach Polskiego Lotnictwa Wojskowego. Jego udział był planowany do uderzenia jądrowego w przyszłej wojnie atomowej na terenieEuropy.
Uczestniczył w ćwiczeniach Układu Warszawskiego w tzw. pasie śmierci na terenie NRD w odległości 30 km od granicy z NRF. Wykonał udane lądowanie na Su-7 z wyłączonym
silnikiem na powierzchni trawiastej.
Ustanowił lotnicze rekord: wysokości – 19 0150 m i prędkości – 1,9 Macha (prędkość
odpowiadająca M = 1 zależna jest od temperatury, np. w temperaturze 15 °C jej wartość w powietrzu wynosi 1225 km/h) oraz przeciążenie na wirówce w WIML – 1,3 G.
Podczas swojej lotniczej przygody spotkał się kilkakrotnie z sytuacjami z pogranicza
„widzialne – niewidzialne”. Oprócz licznych medali resortowych posiadał również Srebrny
Krzyż Zasługi.
Z lotnictwem pożegnał się na własną prośbę w stopniu majora w 1984 r. odrzucając
propozycję Dowództwa Wojsk Lotniczych – awans do stopnia ppłk i etat widełkowy Szefa
Rozpoznania Powietrznego w Dywizji Świdwińskiej. W ostatnich latach zajmował się
pisaniem powieści historycznych i własnych wspomnień lotniczych.
Zmarł 4 sierpnia 2024 r. w Bydgoszczy.
Pogrzeb odbędzie się 8 sierpnia 2024 r. o godz. 11:00 na cmentarzu komunalnym przy ul
Wiślanej w Bydgoszczy.
Część jego pamięci.
Klub Seniorów Lotnictwa
w Bydgoszczy.
Kommentare